Ach wat ben ik toch blij met Chris. Vanmorgen naar het station gefietst. Ik was er ruim op tijd en dacht gewoon een kaartje naar Hua Hin te kopen en mijn fiets weer als bagage mee te nemen. Ik weet ondertussen hoe het werkt. Nou de man keek heel moeilijk naar mijn fiets. Begon van alles in het Thai te zeggen, waarvan ik geen idee had wat het was, maar het leek er vooral over te gaan dat mijn fiets niet mee kon. Gelukkig kan ik op die momenten Chris bellen. Hem uitleggen wat er aan de hand is en de telefoon aan de man van het loket geven. Nu dat was een heel verhaal in het Thai. Uit eindelijk kwam het er op neer begreep ik later van Chris dat er gaan compartiment voor bagage in de trein was. Als het druk was, kon mijn fiets dus niet mee. Het lag er dus maar aan hoeveel mensen er naar Hua Hin wilden.
Ik wil dan lang van te voren op de goede plek kaar staan, want ja ik heb toch 2 achter tassen een stuurtas en ene rugzak in te laden naast mijn fiets. Ik weet nu dat ik me daar niet druk over hoef te maken. Er zijn zat helpende handen die tassen overnemen, mijn fiets aanpakken en een conducteur die ook rustig wacht tot alles in de trein is.
Het treinkaartje was trouwens maar 37 Bath (50 bath is 1,25)En dat voor een treinreis van ruim 3 uur. Nu waren het ook wel heel harde banken. De trein naar Kanchanaburi was luxer.
Goed toen ik in de trein dan 100 Bath moest betalen voor mijn fiets (de gangbare prijs), wist ik zeker dat deze mee mocht als bagage. Hij stond gewoon voor een ingang.
Hua Hin ligt dus aan het strand. Vreselijk toeristisch en ook leuk om zo mee te maken. Ik heb een super de luxe kamer met hele veel kastruimte. Fijn als je licht reist. Ik heb gisteravond nog alles uitgezocht en gekeken wat ik nog meer in het HHH kon achterlaten, zodat ik zo min mogeijk heb mee te nemen en ruimte heb voor souvenirs. En er is dus ook een groot winkelcentrum. Nog helemaal in kerstversiering. Ik heb er even doorheen gelopen en vond het ook al snel weer genoeg.
Terug naar mijn hotel om de fiets op te halen. Deze kon ik binnen stallen en vast maken aan een opgeklapt bed. Dan naar het oude centrum gefietst waar het echt helemaal vol is met restaurants en guesthouses.
Over de avondmarkt geslenterd. Een leuke jurk gezien en in mijn blauwe die ik mee heb, zit een winkelhaak. Nu is hij ook al 5 jaar oud, dus tijd voor een andere. En wat doe je dan als er geen spiegel is? Je laat de verkoopsters een foto van jou maken, dan kan je zien hoe hij staat. Nog wat afdingen en voilà. De nieuwe jurk is een feit. De verkoopster sloeg daarna met de 300 bath, die ze van m ij gekregen had, op alle kledingstukken die ze had hangen. Ik bleek haar eerste klant te zijn en daarmee hoopte ze geluk af te dwingen. Ik weet wel dat wij op de kunstmarkten altijd zeiden dat je op het eerste geld moest spugen.
Ik zit nu trouwens op het terras van mijn hotel aan een glaasje witte wijn. Die is voor het eerst ook verkrijgbaar. Niet echt voor herhaling vatbaar. Dat is wel het grote verschil met Vietnam. Op de avondmarkt loopt iedereen te slenteren langs de stalletjes. In Vietnam reed iedereen op de brommer langs. Tussendoor zijn hier veel restaurantjes en de Thai zitten daar ook allemaal te eten. Ik zit trouwens wel in ene wijk met allemaal oudere mensen zie ik nu. Veel Denen heb ik ondertussen begrepen. Er schijnt hier een stukje verderop een hele kolonie te zijn, die ook een tweede huis hier hebben.
Ik laat het hier voorlopig bij. Ga de route voor morgen nog even bestuderen. Je kunt de route trouwens hier ook zien.
https://www.google.com/maps/d/viewer?mid=zUhTFDc0EXUY.kp2qow0_MA5Y&msa=0